Werken op een hospice: “Ik voel mij bevoorrecht dat ik dit mag doen."

Hanneke en Elise werken op hospice De Goudsbloem in De Watersteeg in Veghel. Elise als vrijwilliger en Hanneke als gespecialiseerd verpleegkundige. We spreken hen over het werken op een hospice en de bijzondere momenten die zij meemaken.

Binnen De Goudsbloem werken 35 vrijwilligers, als gastvrouwen, koks en er zijn vrijwilligers die activiteiten voor de gasten. Zo worden de mensen die verblijven op De Goudsbloem genoemd. Elise vormt samen met Margareth en Maria de waakvlammen van De Goudsbloem. “Als een gast eenzaam of onrustig is of wanneer de kinderen te ver weg wonen, komen wij om wat vaker naast het bed te zitten om gezelschap te houden. Wij zijn letterlijk het waakvlammetje om warmte en liefde te geven én om er gewoon te zijn. We komen een vast dagdeel in de week en daarnaast wanneer nodig is, ook in de nachten.”

“We denken in mogelijkheden. Als iemand ‘s nachts gewassen wil worden, dan doen we dat.”

Blindengeleidehond als ijsbreker

Elise komt altijd samen met haar Blindengeleidehond Hava. “Hava is echt een ijsbreker. Ik benoem altijd dat ik slechtziend ben, dan weten de gasten waarom ik Hava bij me heb. Ze vertellen over hun eigen hond die ze ooit hebben gehad of over een hond die ze kennen. Als ik binnenkom zonder Hava, vragen ze altijd eerst waar ze is en dan pas begroeten ze mij”, lacht Elise.

“Mijn vorige hond Paco nam ik ook altijd mee", vertelt Elise. “Paco heeft echt bijzondere dingen gedaan hier”, vult Hanneke aan. “Toen ik op het kantoor zat ging hij voor de deur zitten en kwam hij mij echt halen. Hij leidde mij naar de kamer van een mevrouw die op dat moment haar laatste adem uitblies.” Elise herinnert zich ook nog een bijzonder moment met Paco; “Ik kwam langs bij een mevrouw waar ik vaker kwam. Toen ik deze keer kwam, was ze net overleden en ze had haar handen gekruist op haar liggen. Paco legde zijn hoofd op de handen van de mevrouw en gaf haar dochters alle drie een kopje tegen de knieholte. Ze bood op dat moment echt steun.”

“Een gedeeld verleden is er niet, samen is er geen toekomst meer. Je hebt alleen het hier en nu.”

Warme zorg

Hanneke vertelt: “In alle verzorgingshuizen zie je dat mensen palliatief zijn. Dat wil zeggen dat ze een ziekte hebben waarvan je weet dat ze er uiteindelijk aan overlijden. In De Goudsbloem komen gasten wanneer ze zich in de terminale fase van hun leven bevinden en aan de laatste drie maanden van hun leven staan. In de hospice bieden we warme zorg. Het moeten is eraf en gaat over naar willen en mogen. Je hoeft niks, maar het kan wel.”

“Zo was er een man op De Goudsbloem te gast die vroeger jager was geweest. Daardoor had hij een intense band met zijn hond. De hond mag hier overdag zijn, mits hij uitgelaten wordt. Zijn vriendengroep heeft de hond iedere ochtend hier gebracht, in de middag uitgelaten en daarna weer terug gebracht, en ‘s avonds weer opgehaald. Zo heeft de hond de hele dag op het bed van het baasje kunnen liggen.”

"Achter iedere deur zit een mooi moment en een mooie herinnering.”

“In de hospice hebben we veel met dood, afscheid en rouw te maken, maar we hebben het hier vooral over het leven. Over het leven dat iemand heeft gehad, maar ook over het leven wat nog komt of niet. We hebben het dan over hoe iemand naar de dood kijkt, of er angst is of soms zelfs verlangen. En wat er uit het nu kracht en hoop kan geven voor nu en de tijd die komen gaat. Er zijn ook gasten die bang zijn, maar we hebben het veel over het leven . Met een lach en een traan, maar ook met een (glim)lach.”

“Er was een mevrouw die zei dat je haar wakker kon maken voor oliebollen. Dat hebben we ook gedaan en ze vond het fantastisch.”

Wensdieet

“In de Goudsbloem zijn er vrijwilligers die komen komen voor de gasten. Ontzettend mooi natuurlijk. Daarnaast hanteren we het wensdieet. Dat houdt in dat gasten mogen eten wat ze willen”, vertelt Hanneke. “Als ze bijvoorbeeld ‘s ochtends ijs willen in plaats van ontbijt, dan krijgen ze dat. We volgen de wens van de gast en geven bijvoorbeeld geen dieetdrankjes meer. Tenzij ze dat graag willen natuurlijk.”

“Soms gebeurt het dat gasten weer naar huis gaan terwijl ze verwachten hier te overlijden. Door aandacht, voeding en op tijd medicatie innemen kan de levensverwachting veranderen. Je verwacht dat je gaat sterven, maar je krijgt de boodschap dat je niet gaat sterven. Dit kan heftig zijn voor de gast en naasten. We begeleiden de gasten en hun naasten hier ook in en we kijken samen wat de beste vervolgplek is.”

“Het komt soms voor dat gasten een wens hebben voor euthanasie of palliatieve sedatie, maar dat ze hier niet voor in aanmerking komen. Hier zitten namelijk regels aan", vertelt Hanneke. “Wanneer iemand daar niet aan voldoet en wel de wens heeft om te sterven, dan is er de mogelijkheid om bewust te stoppen met eten en drinken. We bieden dan goede begeleiding voor zowel de gast die stopt met eten en drinken als de naasten.”

“Iedere gast heeft een eigen reis te maken.”